Het verhaal van Andries

Andries houdt van zijn werk. Het is zijn roeping. Als begrafenisondernemer mag hij gezinnen helpen na het verlies van een dierbare. Bovendien zorgt hij ervoor dat overledenen worden geëerd op de manier waarop ze dat zouden hebben gewild. De mensen zijn hem dankbaar.

Bewaard gebleven

Tot voor de 19e eeuw was het in Nederland heel gewoon om mensen vlak bij de kerk, op het kerkhof en zelfs ín de kerk te begraven. Het zat er al een tijdje aan te komen, maar vanaf het jaar 1829 moesten mensen hun laatste rustplaats buiten het centrum gaan zoeken. Hier was meer ruimte om er iets moois van te maken. Bovendien was het allemaal veel schoner.

De oude gemeentelijke begraafplaats aan de Kerkhofsweg werd aangelegd rond 1830. In 1930 is er een brede strook bijgekomen. De twee gebouwtjes zijn bewaard gebleven. Als je de begraafplaats op komt, vallen ze meteen op. Ten eerste is er het lijkenhuisje aan de kant van de Smidsbelt. Dat woord klinkt misschien een beetje naar, maar er gebeurde niets ergs. Hier werden overledenen neergelegd en netjes verzorgd voordat ze begraven werden. Ten tweede is er de grafkelder van burgemeester van der Borch van Verwolde en zijn familie. Dit bijzondere gebouwtje ligt aan de kant van de Kerkhofsweg.

Bijzondere opnames

In 1984 werd voor een televisieprogramma een rapportage gemaakt over begrafenissen van vroeger. Op de begraafplaats werden opnames gemaakt van een nagespeelde begrafenis rond het jaar 1900. Aan de ene kant was het toen heel anders. Er was te zien hoe grafkisten in die tijd vervoerd werden met paard en wagen. Ook de kleding die de mensen droegen, zien we nu haast niet meer. Aan de andere kant verloopt een begrafenis eigenlijk nog net zo als vroeger. Samen herdenken we en halen we mooie herinneringen naar boven. We bewijzen we de laatste eer, op de manier zoals de overledene dat had gewild.